jìn tài yuán zhōng，wǔ líng rén bǔ yú wéi yè。yuán xī xíng，wàng lù zhī yuǎn jìn。hū féng táo huā lín，jiá àn shù bǎi bù，zhōng wú zá shù，fāng cǎo xiān měi，luò yīng bīn fēn。yú rén shèn yì zhī，fù qián háng，yù qióng qí lín。
晋太元中，武陵人捕鱼为业。缘溪行，忘路之远近。忽逢桃花林，夹岸数百步，中无杂树，芳草鲜美，落英缤纷。渔人甚异之，复前行，欲穷其林。
lín jìn shuǐ yuán，biàn dé yī shān，shān yǒu xiǎo kǒu，fǎng fó ruò yǒu guāng。biàn shě chuán，cóng kǒu rù。chū jí xiá，cái tōng rén。fù háng shù shí bù，huō rán kāi lǎng。tǔ dì píng kuàng，wū shě yǎn rán，yǒu liáng tián měi chí sāng zhú zhī shǔ，qiān mò jiāo tōng，jī quǎn xiàng wén。qí zhōng wǎng lái zhǒng zuò，nán nǚ yī zhe，xī rú wài rén;huáng fā chuí tiáo，bìng yí rán zì lè。
林尽水源，便得一山，山有小口，仿佛若有光。便舍船，从口入。初极狭，才通人。复行数十步，豁然开朗。土地平旷，屋舍俨然，有良田美池桑竹之属。阡陌交通，鸡犬相闻。其中往来种作，男女衣着，悉如外人。黄发垂髫，并怡然自乐。
jiàn yú rén，nǎi dà jīng，wèn suǒ cóng lái。jù dá zhī。biàn yào hái jiā，shè jiǔ shā jī zuò shí。cūn zhōng wén yǒu cǐ rén，xián lái wèn xùn。zì yún xiān shì bì qín shí luàn，lǜ qī zǐ yì rén lái cǐ jué jìng，bú fù chū yān;suí yǔ wài rén jiān gé。wèn jīn shì hé shì，nǎi bú zhī yǒu hàn，wú lùn wèi jìn。cǐ rén yī yī wéi jù yán suǒ wén，jiē tàn wǎn。yú rén gè fù yán zhì qí jiā，jiē chū jiǔ shí。tíng shù rì，cí qù。cǐ zhōng rén yǔ yún ：“bú zú wéi wài rén dào yě !”
见渔人，乃大惊，问所从来。具答之。便要还家，设酒杀鸡作食。村中闻有此人，咸来问讯。自云先世避秦时乱，率妻子邑人来此绝境，不复出焉，遂与外人间隔。问今是何世，乃不知有汉，无论魏晋。此人一一为具言所闻，皆叹惋。余人各复延至其家，皆出酒食。停数日，辞去。此中人语云：“不足为外人道也。”
jì chū ，dé qí chuán，biàn fú xiàng lù，chù chù zhì zhī。jí jun xià，yì tài shǒu shuō rú cǐ。tài shǒu jí qiǎn rén suí qí wǎng，xún xiàng suǒ zhì，suí mí，bú fù dé lù。
既出，得其船，便扶向路，处处志之。及郡下，诣太守，说如此。太守即遣人随其往，寻向所志，遂迷，不复得路。
nán yáng liú zǐ jì，gāo shàng shì yě，wén zhī，xīn rán guī wǎng，wèi guǒ，xún bìng zhōng。hòu suí wú wèn jīn zhě。
南阳刘子骥，高尚士也，闻之，欣然规往。未果，寻病终，后遂无问津者。
